Kleine Zus tikt met een penseel tegen haar waterglas en roept ‘Olivia gaat iets zeggen’. Grote Zus staat op een Trip Trap, wiebelt met één voet en houdt haar spiekbrief in de aanslag. ‘Welkom Allemaal … Er is een chocoladefontein en grote lollies …’ Mijn hart ontploft nog maar eens van trots als ze voor de tiende keer haar speech oefent. We zitten met ons drieën in de keuken en ik vind het zalig dat ze dit zelf wou; het verlegen kind dat ik een tijd geleden nog inschreef voor een assertiviteitscursus, die er nu op staat om haar familie te woord te staan op haar groot feest. Haar speech sluit ze af met ‘Het allerbelangrijkste is dat jullie er zijn’ en het schone is dat ze dat nu al keihard meent.
Dus ja, Eerste Communie van ons Eerste Kind, we zijn er stilletjes aan klaar voor. Morgen nog de laatste boodschappen en op jacht naar gipskruid voor in de haren van de meisjes — dat bedenk ik niet, dat komt van de kapster ;-). En zaterdag wordt het spannend, dan kleden we onze hangar aan en zal blijken of mijn inschattingen qua tafellakens en decoratie realistisch waren. Wel veel zin in!
Trage Gazelle 