Het komt goed

HET KOMT GOED. Anders dan je had verwacht, maar HET KOMT GOED.

Zo schrijf ik het naar hem. Inclusief hoofdletters. Die zijn lelijk, maar ze horen erbij.

Want ik meen het ook. Ik schrijf naar iemand die ik ken uit één van mijn vorige levens. Een go-getter, bevlogen, maar rationeel, beredeneerd. Iemand met een passie, die wist wat hij in het leven wilde en heel gefocust daarmee omging. En die nu met een gigantische burn-out thuis zit.

Kippenvel als ik lees wat hij naar me schrijft over zijn burn-out. Onze levens zijn zo compleet verschillend, wij zijn zo zo anders, maar oh, de herkenbaarheid.

Ik krijg tranen in mijn ogen als ik hem lees en meteen terug geprojecteerd word naar mijn zwartste tijd. En tegelijkertijd — hoé ver lijken sommige dingen die hij beschrijft van het leven dat ik nu heb. De paniekaanvallen – nooit meer, het geheugenverlies – veel minder, die fundamentele twijfel over wie je bent, wat je graag doet, wat je kan – ik twijfel nog, natuurlijk. Maar nooit meer zo hard en zo diep en zo verstrekkend.

Dus ja, denk ik. Ik dacht het toen ook niet. Ik wist ook helemaal niet hoe. Maar het komt uiteindelijk wel goed. Ik wil het hem roepen, schreeuwen, bijna. Naar hem, en naar al die anderen die in de bruine, stinkende, zuigende burn-out klei zitten vandaag. HET KOMT GOED.

Anders dan je had verwacht, maar HET KOMT GOED.