Morgen is het 10 dagen geleden dat ik afspraak had met de operatietafel in UZ Leuven. En met de Neus-, Keel-, Oorarts die daar mijn amandelen zou verwijderen.
Tonsillectomie. Het woord alleen al. Ik wist dat het een pijnlijke affaire zou worden en dat het herstel traag zou verlopen — een voorbereide vrouw, dacht ik. Wel, het werd een hell of a ride, en onderweg kwam ik toch nog een aantal dingen tegen die nieuw voor me waren. Ik lijst ze even voor je op en geef tegelijkertijd ook een kijkje achter de schermen van deze onappetijtelijke episode uit mijn leven.
#1 Ik ben een angstbeun
Eigenlijk niet hoor. Integendeel; in mijn leven heb ik best al wel wat dingen gedaan waarvan ik nu verbaasd ben dat ik die toen durfde. En op medisch vlak ben ik ook best stoer. Ik draai mijn hand niet om voor prikjes bij de dokter, tandartsbezoeken of, pakweg, bevallen. Bovendien stel ik op zo’n momenten bij mezelf vast dat ik een onvoorwaardelijk vertrouwen heb in de behandelende artsen en verplegers, dus why worry?!
Maar nu dus niet. Ik was niet stoer. Wellicht had de dreigende verwittiging van de NKO-specialist zelf me al aan het bibberen gezet, en daar bovenop kwamen de talloze horrorverhalen van mensen die zelf of bij verwanten deze operatie hadden meegemaakt.
Gelukkig heb ik een strong mind en omdat ik merkte dat mijn angsten onredelijk toenamen (lees: slapeloze nachten) naarmate de operatiedag dichterbij kwam, heb ik één week voor D-day heel bewust een knop omgedraaid en mijn angsten sinds toen afgeblokt. Dat werkte. Toen ik op operatiedag in het ziekenhuis aankwam, voelde ik zelfs hoe de stress van me afviel. Mijn vertrouwen was terug: van de verpleegster die me voor de operatie klaarmaakte tot de chirurg en de anesthesist die me van achter hun mondmasker toespraken in het OKA, ze boezemden me 100% vertrouwen in.
#2 Leve de warmteslang
Van de operatie zelf weet ik gelukkig niets (stel je voor, jong). Het eerste wat ik weet is dat ik wakker getrommeld werd door handen op mijn borstbeen en vrouwenstemmen die mijn naam riepen.
Zeer vreemd en wat me vooral bij zal blijven is die onstopbare shiver die in heel mijn lijf zat. Ik had het ijskoud, rilde bijna het operatiebed uit en zelfs onder een toren van vier dekens kreeg ik het niet warmer. Tot plots, hop, een verpleegster met een bril een warmteslang naar boven toverde en dat stoveke op mij legde. De hemel, mannekens.
#3 Amandelen laten verwijderen is het nieuwe bevallen
Dat de operatie, en ook het herstel erna, geen pretje zou worden, dat wist ik al — dacht ik. De eerste dagen waren heftig maar vielen al bij al nog mee. In het ziekenhuis was ik simpelweg high van de morfine, de paracetamol en de ibuprofen die door een slangetje in mijn arm gepompt werden en vond ik het allemaal nog wel meevallen (getuige daarvan mijn lichtelijk enthousiaste post op Instagram op de dag van de operatie). Thuisgekomen piepte ik even anders. Overdag was ik zo murw van de pijnstillers dat ik mij die dagen nu amper herinner. De avonden en de nachten waren hels en bloederig. #saynomore
Wat ik me wel herinner is hoe de ergste pijn begon vanaf dag 6. De pijn die ik sinds toen mee maak — alsof er iemand zonder verdoving en met een gloeiende tang mijn amandelen uitrukt — heb ik nog nooit gevoeld. Neen, ook niet tijdens mijn 2 bevallingen, thank God.
#4 Een korst in je keel – dat bestaat
Een korst op een wonde, dat is iets wat ik associeer met te enthousiaste kinderknietjes, of andere stukken aan de buitenkant van je vel; niet iets dat ook in je mond kan gedijen?! Welaan, dat bestaat dus wél.
Tijdens de operatie schraapt de chirurg je amandelen laag na laag weg. Op die manier ontstaan er 2 enorme wonden op je keelspieren. In de eerste dagen na de operatie komt daar een dikke ‘korst’ op die er in de volgende dagen dan ook weer afvalt. Afgrijselijk onappetijtelijk, ik zeg het u. Op dit moment voelt mijn keel als een verzameling gebroken glasscherven en alles wat langs daar passeert, zelfs de stomste druppel water, duwt elk van die scherven nog eens dieper in de wonde.
#6 Ik ben een healthy foodie
Omdat die wonden zo gevoelig zijn, raden de artsen aan om na de operatie vooral zacht en koud voedsel op te nemen. De eerste dagen was ik zo mottig dat eten gewoon niet aan de orde was — ik liet tot nu toe meer dan 5 kilo achter na deze operatie.
Vanaf dag drie kreeg ik zoveel flauwte aanvallen dat ik wel moest beginnen eten. De optie om op waterijsjesdieet te gaan was er ook, maar omdat ik die frisco’s al mijn hele leven een vuiligheid van jewelste vind ging ik aan het experimenteren met koude soepen, papjes en puree. Zeven, pureren, mixen; all day every day. Het is alsof ik weer voor mijn pasgeboren kinders eten maak; en vaak zijn mijn brouwsels niet eens te vreten, maar het is de enige manier om iets gezonds binnen te krijgen.
#5 Zelfs mousseline appelmoes kan je kauwen
In een dappere poging om alles wat in je mond terecht komt zo slikbaar mogelijk te maken …
#6 Tien dagen zonder koffie? Kan ik wel!
Tot ieders verbazing. Vooral die van mezelf :-).
#7 Mijn smartphone beu geraken? #ikkanda
Zit in mijn normale leven mijn smartphone al vastgeplakt aan mijn hand, dan nu nog meer. Door de medicatie (vermoed ik) kan ik me amper concentreren op boeken of tijdschriften. Toevallig kan mijn attention span net 1 Instagram-post per keer aan; dus dat is wat ik de afgelopen dagen heb gedaan. Zoveel dat ik echt elke update in mijn social media feeds heb gezien; tot het moment dat ik (ik!) op den duur mijn smartphone kotsbeu was. Een mens maakt al eens wat mee.
#8 Geopereerd worden is beter dan verjaren
Op 5 november was ik jarig, op 6 november werd ik geopereerd. Voor mijn verjaardag werd ik aardig in de bloemetjes gezet maar ik kan je zeggen dat de operatie nog meer bloemen, wensen en kaartjes opleverde. Zo fijn. En dank iedereen, doet heel veel deugd ❤ <3.
#9 Mijn man is de held (deze wist ik eigenlijk al)
Zoals gezegd waren we erop voorbereid dat dit een pittig herstel zou worden, maar niemand had verwacht dat ik zo total loss zou zijn. Mijn man heeft geen moment gekikt en zorgde ervoor dat ons hele leven tot in de puntjes op de rails bleef. Hulde.
Oh, en ook mega super veel hartjes voor onze families, vrienden, buren, schoolpoortmama’s die zo’n sterk netwerk vormen. To the moon and back, menskens.
#10 Ik ben fan van UZ Leuven (ook niet nieuw)
Ben ik biassed omdat ik op ‘de Gasthuisberg’ werk? Misschien. In elk geval, heerlijk hoe je wordt opgevangen in dit ziekenhuis. Dit wens ik elke patiënt toe.
Epiloog: vandaag
Vandaag is de eerste dag dat ik deftig aangekleed ben geraakt en dat ik overdag niet heb geslapen. Mijn keel doet nog gloeiend pijn, praten is de hel, maar het medicijnenschema doet nu wel 100% zijn werk.
Ik ben erg slap door al die dagen zo slecht te eten maaaaarrrrrr: in mijn koppeke voel ik de energie alweer stromen :-). En dat is toch goed he :-)!
Trage Gazelle 
Amai. (ik weet zelfs niets meer, buiten: amai. En ook: auw.)
LikeLike