Gazelles Corona Files – de 10 dingen die ik mis

Ik weet het, je bent het, net als ik, strontbeu om die onuitputtelijke stroom aan artikels over het Corona-virus en alle randverschijnselen ervan, te blijven zien komen. 

En toch voeg ik er hier nog eentje aan toe. Want het Corona-fotoalbum dat ik aan het maken ben, houdt vooral de mooie momenten vast. Die waar ik nog met weemoed aan zal terugdenken. Die waarvan ik nu al weet dat ik later, wanneer we weer met z’n allen in de ratrace van ‘het nieuwe normaal’ zitten, spijt zal hebben dat ik er dan geen tijd meer voor heb. 

Voor al die andere zaken, die waar er niet altijd, en soms zelfs liefst geen, foto’s van zijn, deze Corona files. Een lijstjes-ding, voor wat niet visueel vastgelegd wordt, maar er wel bijhoort. Het is een tweeluik. Het eerste stuk gaat over de dingen die ik wel mis; het tweede over de dingen die ik niet mis, en waar ik me over verbaas.

Gaan met die banaan. Hier is mijn eerste lijst: De 10 dingen die ik wel gemist heb tijdens Corona.

En ja hoor, deze lijst komt al meteen met een disclaimer. Want ik moet zeggen dat deze crisis me, in het algemeen, behoorlijk goed afgaat. Als introvert pur sang kruip ik niet meteen de muren op als moet thuisblijven. Zelfs niet als het met mijn gezin is en ook niet als ik mijn eigen werk moet combineren met dat van de kinderen. 

Anderzijds ben ik geen totale apaat en mis ik, ondanks alle social media interventies, een aantal dingen ook echt. Ik merk bovendien dat hoe langer de lockdown duurt en hoe harder de exit lonkt, ik meer en meer zaken ga missen. 

#1 Het lijflijk samenzijn met mijn familie

#1 Het lijflijk samenzijn met mijn familie

We whatsappen, facetimen en skypen veel, maar het blijft toch anders. En hoewel wij elkaars deuren ook niet plat lopen in niet-Corona tijden, kan ik niet wachten om mijn moeder van zodra het mag eens een stevige knuffel te geven. 

Tijdens Corona overleed Manliefs grootvader in een woonzorgcentrum. Was Manlief aanvankelijk nog opgelucht dat hij bij de beperkte afscheidsdienst kon zijn, toen hij terug thuis kwam was hij half depressief. Hoe hard om zijn vader en zijn broers geen schouderklop te kunnen geven, of zijn nichten en tantes te knuffelen. Het moment dat zijn grootvader de grond in ging vond hij nog het ergste — ‘als een hond in de grond’, zo zei hij het.

#2 Op zwier kunnen gaan met mijn vriendinnen

Een langverwacht etentje in Bar Jérome, een daguitstap naar Luik, het optreden van Clouseau, een brunch in Brussel … mijn vriendinnen-dates sneuvelden één voor één en oh, wat zou ik er veel voor over hebben om een dag, of zelfs nog maar een paar uurtjes in het volwassen gezelschap van mijn besties te kunnen vertoeven … #youknowwhoyouare.

#3 Op restaurant gaan met Manlief

In november 2019 werd ik geopereerd aan mijn amandelen. Tijdens de revalidatie heb ik echt afgezien van de honger en bleef ik maar toeteren (eigenlijk fluisteren) dat ik na mijn herstel zo graag wilde gaan eten met Manlief in ons geliefde La Stanza. November werd december, in januari moesten we bekomen van al onze eindejaarsindigesties, februari was volledig volgepland en in maart zette Corona ons thuis. Conclusie: wacht echt niet. 

#4 De schoolpoortmama’s

Ik mis die mama’s echt. Ik mis hen, en net nu het zo hard nodig is, mis ik het om tegen hen te zagen over de combinatie van het thuiswerken en huiswerken / home schoolen / pre teachen. Ik mis het om een sanity check met hen te kunnen doen over die ongebreidelde piek in schermtijd bij mijn kinderen en om me samen met hen te verbazen over hoe flexibel en flink diezelfde kinders uiteindelijk blijken te zijn. 

#5 De juffen van de muziekschool

Homeschooling, preaching, bring it on. Echt waar, dankzij de super-voorbereidingen van de juffen, heeft onze oudste er eigenlijk geen moeite om van thuis en halftijds door mama onderwezen te worden. De muziekschool dat is een pijnlijkere zaak. Het gemis aan muzikaal talent dat ik in mijn eigen jonge jaren al vertoonde, is niet verdwenen. SEND HELP!

#6 Onbezorgd naar de supermarkt te kunnen gaan.

Echt, dat klinkt toch zo absurd. Wie had ooit kunnen voorspellen dat ik deze wens ooit zou kunnen uitspreken … Niet dat ik me zelf zoveel zorgen maak wanneer ik boodschappen ga doen, maar elke keer sla ik die negatieve, kille sfeer die er hangt wel keihard op in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik vind het akelig om in de stilte, en soms in de regen, aan te schuiven tot je binnen mag; ik vind het vreselijk om alleen de ogen van de winkelbedienden te zien en voor de rest een anoniem mondmasker; ik erger me aan mensen die veel te dicht komen of die die in een boog achteruit deinzen wanneer mijn winkelkarretje en ik eraan komen.

#7 Naar de IKEA kunnen gaan

En nog niet eens voor de Zweedse ballekes (want las ik nu niet ergens dat IKEA dat recept gedeeld had tijdens Corona) maar wel om mijn kot in orde te zetten. Tijdens de vele Corona-weekends hebben we eindelijk eens werk kunnen maken van al die ellendige hoekjes in ons huis en bij ons blijkt het altijd zo te zijn dat om minder rommel te hebben, we juist méér spullen (kasten, opbergdozen, schattige plantjes) nodig hebben. Van de IKEA dus.

#8 Het vooruitzicht om op reis te kunnen gaan 

Op zich vind ik het niet erg om in mijn kot te blijven. Ik ben graag thuis, ik ben graag thuis met mijn gezin en ben al heel heel heel blij dat we nog mogen buiten komen om te lopen, fietsen en wandelen. Maar wat me wel beklemt is dat idee van geen keuze daarin te hebben, van niet meer zomaar te kunnen beslissen om toch wel onze vleugels uit te slaan en naar andere oorden te trekken. One glorious day …

#9 Mijn slaap

In het algemeen ben ik een schone slaapster. Ik lig ’s avonds niet te woelen en ’s nachts niet te piekeren, maar in deze tijden van Corona heb ik toch al veel meer nachten wakker gelegen dan me lief is. Ik ben er zelf verrast door, want het is ook niet zo dat ik me echte zorgen maak. Het is eerder alsof ik me in een staat van permanente alertheid bevind en daardoor in het midden van de nacht ontwaak en uren wakker moet blijven.

Uit een kleine rondvraag op mijn Instagram is trouwens gebleken dat ik daarin niet alleen ben. 65% van mijn respondenten zegt tegenwoordig ook slecht te slapen. Veel mensen lieten trouwens ook weten dat ze heel vreemde dromen hebben nu.

#10 Ik mis mijn leven

Ik mis de mogelijkheid en de vrijheid om het in te plannen hoe ik het wil. Hoe goed we ons hier ook uit de slag trekken, het blijft toch allemaal wat voorlopig, rommelig, en niet voluit ofzo. Er is ‘een’ structuur maar die laat bitter weinig me-time toe. Er kan vanalles maar er kan zoveel meer niet.

En zo zijn we terug bij het begin van dit stuk. De introvert in mij is graag thuis. Maar die introvert in mij is ook eens heel graag ALLEEN in dit huis 😉 . En een introvert is geen kluizenaar. De introvert in mij is ook heel graag eens NIET in dit huis.