Aaaaaah … vakantie. Wie droomt er nu niet van een reisje naar het buitenland? Wel, dit jaar ken ik genoeg mensen die stilletjes bedanken voor de uittocht en heel content zijn in Playa Onzen Hof.
Ik begrijp ze maar al te goed, en met dit vakantieverslag wil ik hen, en niemand anders, jaloers maken of tegen de borst stoten; integendeel, ik deel onze vakantiekiekjes juist voor zij die niet weggaan maar wel willen wegdromen, voor zij die wel weggaan en in de stemming komen, voor zij die dachten weg te gaan en het niet meer kunnen, voor zij die geen vakantie hebben, en voor zij die maar blijven plannen, … Heb je zin, duik dan in ons vakantiegevoel. Zo niet, klik weg en kom in september nog eens terug :-).
Dit verslag komt in delen. Op 17 dagen nam ik 19.538 foto’s en wie me kent weet dat ik bij elk ervan een verhaal kan afsteken. Geen paniek, dat gebeurt hier niet. Je krijgt en selectie, en je krijgt ze dag per dag. En het begint … bij het begin :-).
WOENSDAG 1 JULI – REISDAG
In alle vroegte en in de gutsende regen laden we onze kinderen en picknick in de wagen en zoeven we richting Luxemburg, beter nog, richting de Autoroute du Soleil. En oh – de opluchting die door me heen gaat wanneer we de landsgrens achter ons laten, mannekens toch. Wie had een paar weken geleden gedacht dat dit, reizen, ervandoor gaan, vakantie in het buitenland, nog zou lukken? Ik niet in elk geval.
De wegen en de aires zijn zo goed als leeg en hoe dieper we la douce France intrekken, hoe warmer het wordt. Bij elke stop mondmaskeren en handgellen we alsof ons leven ervan af hangt (is ook een beetje zo, toch) en checken we of de verrassing-in-het-ei van onze jongste al verder gevorderd is.
Emo-moment rond de middag. Urbanus klinkt door de boxen en ineens ben ik niet meer de mama, maar het kind dat 30 jaar geleden zelf op de achterbank zat. Mijn vader aan het stuur en mijn moeder met een opblaasbaar kussen in haar nek ernaast. Duizenden keren die cassette van Urbanus, en anders Kinderen voor Kinderen. Heimweetje naar toen en tegelijkertijd dat verpletterend gevoel van verantwoordelijkheid want die mama daar vandoor, dat ben ik nu.
Wanneer Manlief onze auto de camping opdraait valt de schemer over de Gorges du Verdon. Nog even mikken om de tent juist georiënteerd te krijgen en om alle ingrediënten van de pasta-salade bij elkaar te roeren, en dan … oogjes dicht en snaveltjes toe.
Trage Gazelle 
5 reacties
Reacties zijn gesloten.