twijfelend door blogland

28 dagen 28 minuten, het leven zoals het is, klein geluk, me time door Trage Gazelle

Dat ik toch al eens had gezegd dat die challenges niet aan mij besteed waren?! Het waren mijn niet bloggende, amper online bestaande vriendinnen die in hun oprechte verbazing de vinger op de wonde legden. Dat lopen toch beter is voor mijn mentale welzijn dan te zitten sjieken op een nieuw blogonderwerp? En dat ze mij zodanig weinig nog op Instagram vonden dat het alarmerend werd. Haha. Een tikkeltje dramatisch zijn ze wel, maar natuurlijk hebben ze weer eens gelijk. Een challenge volhouden — ik kan dat niet. Ik kon het niet toen ik meedeed aan de 40 dagen blog challenge en ik kan het niet met mijn eigen zelfverzonnen 28 x 28 challenge.

Op één of andere manier vind ik het moeilijk om de focus voor mijn blog te combineren met die andere dingen die me goed doen: op tijd gaan slapen, lopen, mijn huis getemd houden, onvervalste aandacht voor mijn kinderen aan de dag leggen. Het patroon is dat ik in mijn hoofd all the way ga voor de blog – zodanig dat ik er na een veel te vliegende start de brui aan geef.

Niet dat dat nu gebeurd is. In mijn hoofd duurt de challenge nog voort. Want ik wilde het nog eens voelen, de geneugtes van het bloggen, en ja, de vonk is er weer. Alleen de uitwerking hapert. Ik moet toegeven dat mijn challenge nogal onbesuisd op poten is gezet en mijn voornemen niet paste bij hoe ik in elkaar zit — 28 minuten bloggen blijkt toch veel te weinig voor iemand als ik. Ik ben eigenlijk niet zo van snel snel iets online zwieren, en ik was niet trots op mijn eerste schrijfsels, maar ik heb wel weer gevoeld hoe fijn ik het vind om te bloggen en hier terecht te kunnen. We zijn 19 dagen ver en ik heb nu 11 stukjes geschreven. Niet echt een lichtend voorbeeld voor de lieverds die ik heb meegesleurd in de challenge — die flinke mensen die nog elke dag opruimen, aan yoga doen of lezen.

Tegelijkertijd was het ook een eye opener. Terwijl ik nog in de weer was om mijn uitdaging te lanceren, kwam het leven er al meteen tussen. Mijn dochter die al niet zwaar fan is van school kreeg het moeilijk. Waarom en waarnaartoe, dat zijn we al nog aan het uitpluizen. Feit was, plots voelde ik me enorm egocentrisch. Stressen over een blog, terwijl mijn kind me nodig had. Achter de computer zitten terwijl mijn dochters mijn aandacht vroegen. Hen afwimpelen omdat ik aan het broeden was. De schellen vielen van mijn ogen en ik nam mijn positie weer heel stevig in. Niet die van een Gazelle maar van een Moederkloek. Ik plooide me terug op mijn dochters, mijn gezin en mijn huis; de hele challenge on hold.

Enorme twijfels sindsdien. Of ik er niet beter een streep onder trek, onder de blog, en onder trage gazelle. De ene dag voelt dat juist en bevrijdend aan. De volgende dag borrelt de inspiratie voor nieuwe stukjes op en kan ik me niet inbeelden dat ik hiermee stop.

Voorlopig heb ik nog tijd om te twijfelen — tot de 28e alvast ;-).

#28dagen28minuten

11/28

Minuten gespendeerd aan dit stuk: 45

3 reacties

  1. Tussen Letter & Historie

    Troost je, ik zit ook achter hoor. Denk zelfs dat we gelijk staan.
    Vooral blijven bloggen. Je moet schrijven als er tijd en inspiratie is. Uw evenwicht, remember :-). Ik doe het ook zo. Soms duurt het dagen vooraleer ik iets geschreven krijg en dan vloeien er plots 2, 3 soms 4 blogs uit mijn pen (ja, ik schrijf nog eerst de basis met pen en papier).
    Dus trek het je niet aan!

    Like

  2. Buitenmus

    Ik geniet van je af en toe stukjes, gewoon bloggen als je goesting hebt en ik kom soms kijken of er iets nieuws te ontdekken valt.

    Like

Reacties zijn gesloten.