(Deze had ik klaar staan voor vandaag maar durf ik na een heerlijke week vol zonneschijn nog amper te posten 😳)
Unpopular Opinion.
Zoals mijn dochter ballonnen schuwt, zo kijk ik naar de lente.Â
Ze vindt ze mooi, aantrekkelijk, ziet het feestelijke ervan in. En ze argwaant ze. Want ballonnen verleiden je, dansen met je mee, op het ritme van het feest. Tot ze knappen. Of tot de knoop in hun draadje ontwart en ze in één, twee, drie omhoog dwarrelen, de wijde hemel in. Weg feest. Neen. Geef mijn dochter slingers, wimpels en een confettikanon, maar geen ballonnen.
Same hier. Geef mij herfst, geef me zomer en een koude winter. Seizoenen waarvan je weet wat je ervan mag verwachten. Maar geen verraderlijke lente. Die je verleidt met haar eerste zonnestralen en je dan sneeuw geeft. Die een zwoele Sahara-dag belooft om dan met gure wind en vuile ruiten aan te komen. Die prikt en schuurt. In mijn ogen, met haar duizend boompollen, en in mijn gemoed.Â
Pas op, ik vind ze mooi, de bloesems, de kleuren, mijn geliefde Magnolia in bloei. Ik hou passioneel van elk uur daglicht dat ik win.Â
En mijn hart maakt een sprong wanneer ze weer uitrijden. De jongens en meisjes, de pubers uit de buurt. In trosjes en op de fiets. Voorwiel omhoog en luide klap. Zie ze gaan, richting centrum. Naar de cafés, het jeugdhuis, hun samenzijn.
Nog meer lentemoois. Want wil mijn allergisch lijf het liefst in een hol onder de grond in lenteslaap gaan – één stuk van mij is klaarwakker. Dat deel dat de de andere driehonderdvierenzestig dagen verstek geeft, ontwaakt en wil erin vliegen. Het huismoedertje in mij. Die één dag van het jaar schrobt, schuurt, ramen poetst. En hoewel ik me elk jaar verbaas over haar komst, geef ik me graag over. Als ik dan de volgende dag van achter het glas van mijn propere ruiten van de lentezon geniet denk ik ‘Wat goed. Wat goed dat de lente nu weer kwam’.
En dan nu: fast forward naar een zwoele zomer graag 😎.Â
Trage Gazelle 