Eerst hoor ik de beats, dan, door de halfopen deur van de dansschool, zie ik de meisjes. Elodie vooraan, want vandaag is haar verjaardag. Zeven wordt ze. En precies vandaag vertrok ze voor het eerst met een mondmasker naar school.
Samen met de anderen zwaaien haar armen links, links, rechts, rechts. Een knikje met het hoofd, spring, klap en ein-de. Juf applaudisseert, prijst haar ballerina’s en ik zie ze allemaal glunderen. Vanachter hun masker. Zo opgetogen dat ze het na school ophielden tot zelfs tijdens de dansles, waar het eigenlijk niet moest. En ja, binnen twee dagen zijn zij het ook beu en bengelt het vaker onder hun kin dan over hun neus. Maar voor nu is het nieuw en spannend en cool – want zoals de groten.
Bij het naar buiten gaan trakteert Elodie. Pas wanneer ze in haar snoepzak grabbelen, laten de meisjes het masker zakken. Met één hand de snoep naar binnen en dan weer snel omhoog.
Niet alleen omdat het hip en stoer is. Hier waart het virus al maandenlang rond. Het buitelt door de schoolgangen, speelt tikkertje met al wie op zijn pad komt, spaart kinders noch leerkrachten. Vriendjes zijn bang omdat hun mama / broer / grootouder risico-patiënt is, lessen gaan van de ene dag op de andere online door, en één kindje komt op doktersvoorschrift al sinds november niet meer op school. Te gevaarlijk met zijn kanker. Als je alle thuisblijfdagen hier samen zou optellen, kom je misschien ook wel aan zeven jaar. En dat zijn ze beu. Mondmaskers to the rescue.
Ik zocht het even op. Het spannendste dat in de buurt van mijn zevende verjaardag – we schrijven 1984 – gebeurde was de overwinning van Ingrid Berghmans op het wereldkampioenschap Judo. Een hoogtepunt voor mij, al was het maar omdat ik in die periode zelf elke dinsdag de mat betrad in een wit judo-pak met gele gordel. Ingrid Berghmans was een held, en het enige jargon dat wij kenden ging van tatami over ippon tot kimono.
Een wappie zou er een complot in zien, want ja, ik was zeven in 1984. Heeeuuul lang geleden. En vooral: het jaar van George Orwells dystopische toekomstroman. ‘1984’, waarin politieke leiders hun bevolking brainwashen met Newspeak, een heel eigen jargon. Met de bedoeling om de mensheid te controleren en aan banden te leggen. Vaccinatie, mondmaskerplicht, quarantaineregels of CST – anyone? 😀
Alle gekheid op een stokje. Ik snap ze ergens nog wel, de ouders die er niet in meegaan, in de mondmaskers for kids. Ik respecteer hun gevoel, hun keuzes én hun moed om opnieuw in de homeschooling te duiken. Maar niet mijn perspectief. De cijfers van UNICEF daarentegen, die katapulteren me terug naar mijn eigen 1984, toen ik in een toxische thuissituatie zat, bij tijden giftiger dan een slecht gemaakt mondmasker. En dan breekt mijn hart voor al die kinderen in disfunctionele gezinnen. Die het door Corona nog meer te verduren krijgen. Dan toch nog veel liever naar school, die veilige haven, of de judo en de dansles. Met 10 mondmaskers aan – als het moest.
Trage Gazelle 